Boven: Jacques Bakker in de paddock van Duindigt
Het onderstaande In Memoriam is met toestemming overgenomen
uit het weekblad Draf&Rensport nr.48 van 2020
Auteur: Ype Tel
Titel: In Memoriam Jacques Bakker
Op maandag 9 november is Jacques Bakker op de respectabele leeftijd van 90 jaar overleden. Vele zullen zich hem nog herinneren als rencomitélid, amateurrijder, assistent aanklager, lid van de Raad van Appel en trouw bezoeker van Duindigt.
Jacques was geboren en getogen in het Haagse Spoorwijk, een wijk die niet onmiddellijk associaties oproept met eigenaren van volbloeds en dravers. Desalniettemin raakte hij later in de ban van het paardenvirus. Laakkwartier, gelegen naast Spoorwijk, was de omgeving waar ik opgroeide. Beiden wisten wij dit niet van elkaar, omdat paardensport onze passie was.
De schoonouders van Jacques fokten hazewindhonden en via de hondenrenbaan, ooit gelegen naast Duindigt, zijn Jacques en zijn
echtgenote op Duindigt terechtgekomen. Jacques wilde niet passief de sport bedrijven en ging in zijn vrije tijd harddravers uitrijden bij Buck Leeman, Bert Post, John Swaab, Cees de Leeuw en met name bij Gerard van Eijkelenborg met wiens familie hij een
uitstekende relatie opbouwde. Een kei van een trainer en rijder, zei hij regelmatig tegen mij en dat beaamde ik. De eerste eigen draver van de familie Bakker, Rebecca Laren, die in training stond bij Cees de Leeuw, was meteen een voltreffer. Bij haar debuut in 1979 won ze. Diverse andere paarden volgden en ze namen met wisselend succes aan de koersen deel.
Jacques heeft als amateurrijder aan de koersen deelgenomen, maar het is hem nooit gelukt een koers te winnen. Het was een noviteit: amateurrijder bij dravers en lid van het rencomité. Hij vond het jammer nooit in de winnaarsring te hebben mogen plaatsnemen, maar de spanning voor en tijdens de koers, een paar minuten één zijn met het paard, waren voor hem een uiting die
moeilijk te beschrijven viel maar die de alledaagse beslommeringen van het leven even wegnamen. Zijn credo luidde: meedoen
is belangrijker dan winnen. Maar diep in zijn hart had hij graag een keer gewonnen, want altijd meedoen en nooit winnen kan de
bedoeling niet zijn. Maar Jacques had er vrede mee. Dit alles geschiedde nog in een periode waarin Duindigt, Hilversum en
Nootdorp koersten. Zoals in die tijd gebruikelijk bezocht de gehele familie Bakker de koersen, waarbij de echtgenote van
Jacques erg meeleefde, hetgeen ik aan den lijve ondervond tijdens ons bezoek aan de koersen (Prix de Belgique) te Vincennes in
1989.
Een kleine veertig jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Jacques. Hij was in die dagen lid van het rencomité en ik maakte mijn opwachting als jurylid. In deze tijd was het op Duindigt nog de gewoonte twee aparte comité's te hebben: het rencomité en draverijcomité. Maar de NDR wilde de comité's integreren, vandaar onze eerste ontmoeting. In het begin werd ik een beetje
argwanend aangekeken in het chiquere rencomité, maar al snel nam Jacques het initiatief om mij in te wijden in het jureren
van rennen. Een tiental jaren hebben Jacques en ik uitermate plezierig samengewerkt in het rencomité.
Jacques Bakker was en is altijd een gentleman gebleven: uiterst correct in omgang en kleding. Ondanks ons leeftijdsverschil en
wijze van jureren werden wij meer dan goede collegae. Hij bezat veel kennis over de rensport, volgde de sport internationaal, was
collegiaal en keek bij de beoordeling naar de menselijke kant: liever mild in zijn oordeel dan streng. Volgens zijn kinderen was hij een lieve zorgzame vader en dit alles past in het beeld van hem.
Na beëindiging van zijn actieve deelname aan de sport als amateurrijder, eind jaren '80, en zijn lidmaatschap van het rencomité heeft hij gefunctioneerd als assistent aanklager en lid van Raad van Appèl van NDR. De eerste functie gaf hem weinig voldoening. De Raad van Appèl kwam slechts sporadisch bijeen, maar hij voelde zich vereerd voor deze functie gevraagd te zijn. Toetreden tot het draverijcomité heeft hij op mijn vraag overwogen, maar hij kon en wilde zijn wekelijkse gang naar Gerard van Eijkelenborg niet missen en kon naar eigen zeggen daardoor een koers niet objectief beoordelen.
Jacques was op Duindigt een graag geziene gast, kende veel mensen uit alle geledingen en had voor ieder aandacht. Tot op het laatst hadden wij uitstekende contacten met elkaar. Door de vermindering van het aantal meetings te Duindigt en de Covidl9
maatregelen hadden we minder vaak contact dan voorheen, maar we zullen hem steeds herinneren op zijn vaste plaats in de paddock
en na de ren in de nabijheid van de winnaarsring. Jacques heeft een lang en bijzonder leven geleid. Hij zal altijd in de gedachten blijven als een allround paardenman, een gentleman en een voorbeeld voor de draf- en rensport.
Boven: Rebecca Laren met Cees de Leeuw zegeviert in de Arnhem-prijs
op 1-7-1979, voor Ramina D (nr.1) en Pikant S (nr.2).
Rebecca Laren was het eerste koerspaard van Jacques Bakker.
|
